“Bridge number 11 is ours’. Dit seinde John Thompsons op 17 september 1944 vanaf de brug in Grave. Met 15 man van de e-company, 2th. batalion, 2th. airborne division stelde hij deze belangrijke doorgang naar Nijmegen en Arnhem veilig voor het 30 legerkorps. Market Garden beoogde met een gecombineerde actie van luchtlandingstroepen en landstrijdkrachten een snelle doorbraak van zuid naar noord om zo de siegfriedlinie te ontwijken en door te kunnen breken naar het Ruhrgebied. Dat is anders uitgepakt!

Zaterdagmiddag was ik bij Hotel Hartenstein in Oosterbeek. In september 1944 het  centrum van de perimeter vanwaaruit de restanten van de 1th. British Airborne zich uiteindelijk over de Rijn terugtrokken. ‘Keep them Rolling’ deed zaterdag de race ’to the Arnhem bridge’ dunnetjes over,    ’the pipes and drums’ gaven acte de presence en de veteranen waren zoals elk jaar weer net iets te laat. Terwijl ik daar stond te kijken naar de voorbijrazende ‘ Welbike parascooters’,  bekroop me de vraag: wat herdenken we eigenlijk?’ en ook ‘ hoe doen we dat?’ Een veteraan in een rolstoel gaf me het antwoord:’ it’s all about the personal stories’ zei hij. ‘Ja’ dacht ik, ‘draag die maar eens over?’ Misschien zit daar wel een interessante optie; als de veteranen de verhalen niet meer kunnen vertellen, wie nemen hun rol als verhalenverteller over? Het airbornemuseum als centrum voor ‘storytelling’. Met het gebouw, het museum, het park, de omgeving, en last but not least the airborne experience is dat wellicht ‘ the bridge to the future’.

‘ KLOK’ …… klonk het toen, na weken van zorgvuldig slopen van een houten zeiljachtje uit 1947, Jan de nieuwe mahoniehouten spiegel vakkundig op haar plek liet vallen. Op de millimeter precies op maat binnen de amerikaans grenen huidplanken die door de hars die erin zit geen spoor van rot vertoonden. Onmiskenbaar ’n ‘ FLOW’ moment dat ik niet meer vergeet! En…. dat ik blijvend associeer met ‘vakmanschap’. Dat gebeurt ook steeds weer met groepen die in een training aan boord samen in een beperkte tijd een bootje bouwen. Het fysiek samenwerken, een concreet eindproduct, een gevoel van trots op de prestatie die eigenlijk voor onmogellijk  werd gehouden, geven mensen energie. En we weten vanuit de natuurkunde; die stroomt, net als water trouwens,  langs de weg van de minste weerstand !! De weg van de minste weerstand??!! dan kies je toch voor de gemakkelijste weg ?! Ja, ook dat is vakmanschap: het zien van de gemakkelijkste weg om’ de spiegel precies pas te maken zodat ie ‘KLOK” zegt !!’ Jan was opgeleid als vakman houtbewerking. Hij had geleerd hoe hij ‘op de gemakkelijkste manier’ dat resultaat kon bereiken in verschillende situaties.

De Adviescommissie Toekomst Banken heeft haar adviesrapport “Naar herstel van vertrouwen” gepresenteerd. 10% van de 73 aanbevelingen   heeft direct betrekking op de toegenomen eisen die aan de vakdeskundigheid van toezichthouders, bestuurders en bankiers moeten worden gesteld. Het verbeteren van de vakdeskundigheid is daarmee een belangrijk middel voor het herstel van het broodnodige vertrouwen in banken. Vakdeskundigheid is daarmee weer één van de motoren geworden achter een succesvolle carrière in de financiële sector.

Maar wat verstaan we nu onder ‘vakmanschap’. Welke weg van de minste weerstand zien de bankiers voor zich?  Is dat de weg van ‘ het belang van de klant’ , ‘die van de eigen bonus’ van ‘ de rol van een systeembank zijn’ ? Raiffeisen had dat scherp voor ogen: landbouwers in staat stellen onafhankelijk te  maken van ‘woekeraars’. Welke ‘structuurveranderingen’ zijn nodig om de energie weer die richting op te krijgen? We vragen het Jan!!