Een leerzame dag ‘drawing at work’ achter de rug. We wisten het eigenlijk wel, een plaatje zegt meer dan duizend woorden. Toch blijkt er enige schroom om te gaan tekenen in situaties met groepen. Uit ervaring weet ik dat een plaatje op de flip over vaak reacties oproept die je bij tekst niet krijgt. Dat geeft een interessante andere invalshoek op de probleemstelling. Zoals bijvoorbeeld bij ‘Jan’, hoofd programmamanagement, die inderdaad altijd ‘de kapiteinspet’ opzet in overlegsituaties waardoor’ lang niet altijd alles wat gezegd moet worden gezegd wordt’.     ( zie plaatje uit mijn archief; sorry Jan.) Feedback gisteren: Je hebt een duidelijke ‘scetchy’ stijl…… Daar gaan we meer van zien………

Taal van de top en van de bottom in de maatschappij en in veel organisaties; sorry door bestuurders, managers, toezichthouders; en…. ik heb er niet om gevraagd door burgers, medewerkers, klanten, vrijwilligers. Wat is hier aan de hand..?! Is dit misschien de ‘kloof tussen…..’ waar de media het voortdurend over hebben?! Wat we zien is wel duidelijk; omvallende banken, falend toezicht, failliete woningcorporaties, toenemend populisme, overal tekorten, we hebben er recht op….., hokjesdenken en nationalisme. En .. is het correlatie en/of causaal ? Zo…, ben ik nog iets vergeten? Oh ja, Henk Krol met dat vingertje van de 50+ partij. De nar van de verongelijkte ‘daar hebben wij niet om gevraagd senioren’. En dat is gelukkig (nog) een kleine minderheid. Laat dat vooral zo blijven! Zo,..dat lucht op !  Zijn er patronen te herkennen?! Probeer deze eens. Mensen ‘in de top van van alles’ voelen zich verantwoordelijk. Daar ga ik vooralsnog van uit. Het zijn ook ‘do-gooders’ en hopelijk competent. Door hun positie in het systeem ontstaat bij hen het idee dat ze van alles moeten. Ze raken ’troubled’. Nieuwe ideeën van ‘de mensen on the bottom’ betekenen vaak een inbreuk op hun eigen toch al overbelaste ‘do-good’-agenda.  Burgers, klanten, medewerkers daarentegen voelen zich ‘neglected’; ‘en wij dan? ‘Daar hebben wij niet om gevraagd’ hoor je als je wilt luisteren. En dat geeft weer een reactie door de ’top’ enzovoort.

Interessant in dit verband is wat Rob Riemen schrijft in zijn ‘De eeuwige terugkeer van het Fascisme’. Hij ziet een ’totalitair consumentair regime’ dat ‘behoeften bevrediging in het hier en nu’ drijft. Dit, samen met Bernard Lietaert’s visie op het falend geldsysteem dat niet anders kan dan roofbouw plegen op van alles in zijn boek ‘Geld en Duurzaamheid’, maakt me bepaald onrustig.

Kunnen we dan zelf niks? Zijn we weerloos overgeleverd aan de systemen van organisatiestructuren, cultuur- en monetaire paradigma? Is het dan toch; sorry en we hebben er niet om gevraagd en vervolgens het verhaal van de lemmingen? Lijkt me weinig bemoedigend. Verander je wereld, leer kijken naar de patronen en stel je onderzoekend op.