Innovatief, ieder op zijn of haar eigen eilandje. Zover waren we gebleven. Gezonde interactie waarbij mensen als vanzelf kennisdelen, belemmeren we vaak onbewust. We scheppen patronen in organisaties waarin iedereen een ‘stukje doet’ en anderen ’toezien op dat stukje’. Daarom zijn communicatielijnen zo’n spagetti en denken we dat het eigenlijk niet anders kan. We zien het bijna overal dus zal het wel een natuurwet zijn; mensen communiceren immers zo dicht mogelijk langs elkaar, we zullen elkaar nooit begrijpen. En het konvooi ploetert voort. Complexe communicatielijnen die we als organisatie-ontwerpers met de beste bedoelingen zelf veroorzaken. Nog niet zo innovatief toch?! Misschien ligt daar ergens de uitdaging…? Tja, maar een uitdaging kent ook een schaduwkant. Waar zijn we eigenlijk bang voor? De risico’s van ons klassieke denkbeelden over organiseren die kennen we wel. Vooruit, in deel 5 nog een beeldend gevolg van die denkbeelden.